аң сущ. 1) в разн. знач. сознание (общественное, классовое, политическое, развитое, отсталое; рабочего, крестьянина, молодёжи); разум (высший, активный, первобытного человека); ум; рассудок аң эшчәнлеге — деятельность разума (ума, рассудка) аналитик аң — аналитический ум гражданлык аңы — гражданское сознание материя беренчел, аң икенчел — материя первична, сознание вторично аның үпкә хисе томалаган аңын — чувство обиды в нём застлало разум 2) в функ. сказ. аңында в сознании, в своём (здравом) уме, в полном (здравом) рассудке (кто-л. перед смертью) • - аң югалту - аңнан язганчы - аңнан язар дәрәҗәдә - аңнан язу - аңы юк •• аң җитмәслек — см. акыл җитмәслек аң керү — см. акыл керү аң сыйдырмау — см. акылга сыймау аңга зыян килү — см. акылга җиңеләю аңга сыймаслык (сыймастай) — см. акылга сыймаслык аңга сыймау — см. акылга сыймау аңны бутау (буташтыру, чуалту) — одурманивать/одурманить (кого) || одурманивание - аң бул - аңга килү - аңга китерү - аңны җыю
Ш. Н. Асылгараев, Ф. А. Ганиев, М. З. Закиев, К. М. Миннуллин, Д. Б. Рамазанова 2007: Татарско-русский словарь; Институт языка, литературы и искусства им. Г. Ибрагимова; Kazan. (2 volumes, 726 + 728 pages, ~56000 entries)