кыңгырау 1. неперех.; диал. звенеть || звон (колокольчика) 2. сущ. колокольчик, бубенчик кыңгырау тагу — прицеплять/прицепить колокольчик - кыңгырау гөл - кыңгырау үлән - кыңгырау чәчәк •• кыңгырау кагу — трезвонить (на всю округу)
Ш. Н. Асылгараев, Ф. А. Ганиев, М. З. Закиев, К. М. Миннуллин, Д. Б. Рамазанова 2007: Татарско-русский словарь; Институт языка, литературы и искусства им. Г. Ибрагимова; Kazan. (2 volumes, 726 + 728 pages, ~56000 entries)