шыбырдау неперех. 1) шуршать, шелестеть, издавать/издать глухой звук, шум, шорох (с негромким треском от соприкосновения чего-л., от трения) || шуршание, шелест камышлар шыбырдавы — шуршание камышей аяк астында коры үлән шыбырдый — под ногами шуршит сухая трава 2) см. шабырдау 1) яңгыр шыбырдау ый башлады — забарабанил дождь 3) см. шыбырдашу 4) прост.; груб. болтать, трепать языком; нести вздор, шёпотом ул хакта шыбырдамый тор — об этом молчок (не болтай) шыбырдама әле — молчи, наконец, не болтай, замолчи • - шыбырдап коелу - шыбырдап агу
Ш. Н. Асылгараев, Ф. А. Ганиев, М. З. Закиев, К. М. Миннуллин, Д. Б. Рамазанова 2007: Татарско-русский словарь; Институт языка, литературы и искусства им. Г. Ибрагимова; Kazan. (2 volumes, 726 + 728 pages, ~56000 entries)