ым сущ. 1) мимика; жест, знак, знаки, кивок (рукой, головой и т. п.) ым белән сөйләшү — разговаривать жестами ым белән күрсәтү — показывать (указывать) знаками ымга ым белән җавап бирү — отвечать на знаки (мимику) знаками (мимикой) кул ымы белән туктату — остановить жестом руки 2) намёк, экивоки каршы да, уңайга да бер ым юк — ни против, ни за - никакого намёка ул аның ымын аңлап җиткермәде — он не совсем понял его намёк • - ым бирү - ым кагу - ым салу - ым теле
Ш. Н. Асылгараев, Ф. А. Ганиев, М. З. Закиев, К. М. Миннуллин, Д. Б. Рамазанова 2007: Татарско-русский словарь; Институт языка, литературы и искусства им. Г. Ибрагимова; Kazan. (2 volumes, 726 + 728 pages, ~56000 entries)