ыру сущ. 1) род прост.; см. тж. кардәш-ыру, нәсел 1) || родовой безнең ыруда беренче рәссам — первый художник в нашем роду ыруны дәвам иттерүче — продолжатель рода ыруы юк ир булмас — посл. не бывает мужчины без рода 2) разг.; см. ыруг 1) кешелек ыруын саклап калу — сохранить род человеческий ыру гадәтләре — родовые обычаи 3) зоол.; см. ыруг 2) маймыллар ыруы — род обезьян иң көчлеләр генә ыруын дәвам иттерә — только самые сильные продолжают род • - ыру башлыгы - ыруга калдыру - ырудан калу
Ш. Н. Асылгараев, Ф. А. Ганиев, М. З. Закиев, К. М. Миннуллин, Д. Б. Рамазанова 2007: Татарско-русский словарь; Институт языка, литературы и искусства им. Г. Ибрагимова; Kazan. (2 volumes, 726 + 728 pages, ~56000 entries)